Febr'18 Labelen

Veel mensen zijn tegen het plakken van zogenaamde 'labels' of 'etiketten', zij zijn bang dat dit kan stigmatiseren.

Ik praat liever niet over 'labels of etiketten', omdat mensen deze vaak opgeplakt krijgen door hun omgeving, zonder enige (wetenschappelijke) onderbouwing. Wel heb ik het over diagnoses. Mijns inziens is een juiste diagnose bedoeld en noodzakelijk om tot een juiste, specifieke individuele behandeling en omgang te komen, waarbij de betreffende persoon en zijn omgeving helpende handvatten aangereikt kunnen krijgen. Naast alle beperkingen, kunnen diagnoses, gesteld door een daartoe bevoegde arts/ psychiater/ psycholoog, juist de mogelijkheid geven om de communicatie tussen behandelaren te vergemakkelijken, gerichter symptomen te onderzoeken en te kijken wat helpende strategieën kunnen zijn. Verder geven diagnoses, na de eerste schrik, vaak juist houvast voor de persoon en betrokkenen.

Een diagnose kan heel handig zijn voor jezelf en naaste omgeving, je leert daardoor je eigen (on)mogelijkheden kennen, waarmee je teleurstelling kunt voorkomen. Hierbij mag gezegd worden dat ieder persoon anders is en dat een diagnose ook bij ieder op een andere manier tot uiting kan komen. Wel zijn er vele overeenkomsten waardoor de betreffende persoon en zijn omgeving zich erkend, gezien en gehoord voelen en de juiste tips, tools en waar nodig medicijnen kunnen krijgen. Hierdoor kan het leed tot een minimum beperkt worden.

Mensen die niet gediagnosticeerd zijn en wel iets ‘mankeren’, lopen het risico wel/ niet een (verkeerd) traject/ werk/ therapie/ coaching/ relatie o.i.d. in te gaan en kunnen daardoor zeer gefrustreerd en teleurgesteld raken. Je kop in het zand steken zorgt er niet voor dat iets oplost. Wanneer jij of je naaste omgeving niet precies weet wat er aan de hand is, dan zoek jijzelf of zoekt je omgeving, vaak niet handige, oplossingen en daardoor kunnen jij en je naasten zich onzeker, afgewezen, negatief benaderd, uitgesloten, gepest etc., voelen.

Iemand met een diagnose wijkt af van de Norm die wij met ons allen hebben gesteld. Iedereen heeft wel trekjes van bepaalde diagnoses, zoals AD(H)D, narcisme, depressie, autisme etc. Het wordt pas een ‘probleem’ op het moment dat de persoon dit zelf als problematisch ervaart en/ of wanneer de omgeving van de persoon hier structureel tegenaan loopt of last van heeft, dat wil zeggen wanneer het om consequent ‘ander’ problematisch gedrag gaat i.p.v. ‘zo nu en dan’. Vaak wordt dit enorm gebagatelliseerd, waardoor de betrokkenen zich eenzaam en gefrustreerd kunnen voelen.

Wanneer duidelijk is wat er precies aan de hand is dan kan je, net als je naasten, veel beter begrijpen wat de reden is dat de dingen gaan zoals ze gaan en gemakkelijker, liefst onder begeleiding, naar evt. oplossingen en mogelijkheden zoeken. Wat een groot voordeel kan zijn van het hebben van een diagnose, is dat je daardoor specifieke begeleiding kan krijgen waarbij jij en je naasten zich erkend en gezien voelen.  

Het is niet nodig om aan iedereen te vertellen dat je een bepaalde diagnose hebt, omdat niet iedereen daar (bewust of onbewust) op een prettige manier mee omgaat. Wel is het belangrijk dat je het vertelt aan je naaste omgeving, de mensen die je vertrouwt en het beste met je voor hebben. Voor hen kan het veel duidelijk maken, waardoor zij meer begrip kunnen hebben voor jou en je situatie en ook voor zichzelf en hun verwachtingen bij kunnen stellen.

Verder is het belangrijk dat je een evt. diagnose nooit als excuus gebruikt, jij bent verantwoordelijk voor jouw gedrag en je kunt daar op een dusdanige manier mee om leren gaan, dat het voor jezelf en je omgeving goed hanteerbaar is.

ER HOEFT NIKS AAN DE HAND TE ZIJN WANNEER JE GEK DOET, WEL WANNEER JE ZELF NIET IN DE GATEN HEBT DAT HET GEK IS WAT JE DOET.