Aug'11 Eerlijkheid
Eerlijkheid
Alles wat we doen en ook wat we niet doen heeft effect, ook op onze omgeving.
Regelmatig ontvang ik cliënten met klachten die, zonder dat zij dit in eerste instantie erkennen of dat zij zich hier bewust van zijn, tevens te maken blijken te hebben met oneerlijkheid van zichzelf of in hun omgeving.
Het kan iets zijn dat ze zelf meedragen of dat zij een onbehaaglijk gevoel over iets hebben, waarvan vaak pas (veel) later blijkt dat het veroorzaakt wordt door een verzwijging/ ontkenning van hun naasten.
Dit kan te maken hebben met bijvoorbeeld verslavingen als gokverslaving, drankverslaving, buitensporige koopzucht, incest, oorlogsverleden, buitenechtelijke relaties, vriendschappen, buitenechtelijke kinderen, miskramen, fraudezaken, enz. Bijna altijd voelt de omgeving van de geheimhouder wel dat er iets niet klopt, ook al kan men niet precies duiden wat het is.
Dit gevoel wordt vaak door de geheimhouder ontkend. Tegen de omgeving wordt gezegd dat hun gevoel niet klopt of dat bepaalde vermoedens onjuist zijn. Dit kan zeer destructief werken voor de omgeving, omdat ze dan kunnen gaan twijfelen aan hun eigen gevoelens/ intuïtie. Ook psychische problemen, gezondheidsklachten, afstand, verwarring en conflicten kunnen dan ontstaan. Wanneer dit bij heel kleine kinderen gebeurt, kan dit onder andere gevoelloosheid voor de rest van hun leven opleveren.
Ook bij de geheimhouder kan dit gaan branden en destructief gaan werken. De ene leugen roept de andere op, men raakt hierin uiteindelijk verstrikt.
Wanneer de geheimhouder dan uiteindelijk toch de stoute schoenen aan heeft getrokken (soms pas na jaren) om het te vertellen, wordt vaak het excuus gebruikt dat het ze is ‘overkomen’. Hiermee vlucht de geheimhouder dan in de slachtofferrol en neemt daarmee nog steeds niet de volledige verantwoordelijkheid van zijn/ haar gedrag op zich.
Hij/ zij vraagt dan begrip van de ander en hij/ zij blijkt vaak uiteindelijk weinig begrip te hebben voor de boosheid, gekwetste gevoelens, de pijn en het verlies van vertrouwen bij de ander. Ze willen dat hun omgeving er snel weer overheen stapt en staan er niet bij stil dat het voor hen allang voorbij is, terwijl het voor de ander dan pas begint. Er staat ongeveer twee jaar voor dit verwerkingsproces, dit vraagt veel van beide partijen. Goede begeleiding hierbij kan zeer helend werken.
We hebben altijd de keuze hoe we omgaan met bepaalde zaken. Het vertellen van onze ervaringen of misstappen is niet wat de ander pijn doet. Dat is de gebeurtenis zelf, die dan niet meer is terug te draaien. Het niet vertellen maakt het alleen maar erger. Door te zeggen het niet te vertellen ‘om zogenaamd de ander geen pijn te doen’, daarmee houdt de geheimhouder zichzelf voor de gek. Hij/ zij kan de pijn van de ander blijkbaar niet (ver)dragen. Pijn hoort nu eenmaal bij het leven, het vormt ons.
Het niet vertellen wordt vaak gedaan omdat men bang is voor de consequenties die dit met zich meebrengt en voor de eigen pijn die daarop dan kan volgen. Men zwijgt uit angst voor de eventuele gevolgen; “Dan wordt het nooit meer als voorheen”. Dat klopt wel alleen hoeft het niet slechter te worden, wel anders en vooral eerlijker en gelijkwaardiger.
Vaak roept het feit dat er over gezwegen is meer boosheid en pijn op, dan het feit zelf. De boosheid is dan gericht op de arrogantie van de ander, omdat die denkt te weten wat goed voor ze is. De ander heeft een keuze voor ze gemaakt, zonder dat diegene daar zelf in mee heeft mogen beslissen.
Hoe pijnlijk en moeilijk het ook kan zijn, de waarheid direct is altijd beter dan dit te verzwijgen. De waarheid en verantwoordelijkheid lucht op voor beide partijen. Emoties mogen er zijn. Keuzes en beslissingen kunnen dan gemaakt en genomen worden op basis van gelijkwaardigheid. Bovendien maakt openheid van zaken de kans op herhaling kleiner.